Edward Pitts
0 
3464
364
Het doet altijd pijn als langdurige relaties eindigen.
Hoe meer we deze persoon zien als de juiste match voor ons en hoe meer we onze toekomst met hen voorstellen, hoe meer we verwachtten dat de dingen zouden uitwerken.
Wanneer we de toekomst beseffen die we ons ooit voorstelden, bestaat plotseling niet meer, ons gevoel van verdriet en teleurstelling zit diep.
Nadenkend over deze pijnlijke breuken, proberen we erachter te komen waarom het niet is gelukt, of er rode vlaggen waren die we over het hoofd hebben gezien of wat we anders hadden kunnen doen.
We zouden kunnen vaststellen dat de andere partij bang was voor commitment, altijd boos was op triviale dingen of dacht,
'Als ik er meer was geweest, zou hij of zij misschien blijven hangen.'
Soms hebben we moeite om verder te gaan met de relaties waarin we zoveel tijd en moeite hebben geïnvesteerd. We herhalen het uiteenvallen in onze gedachten keer op keer.
We herinneren ons wat hij of zij droeg, de manier waarop hij of zij rook, de woorden die hij of zij sprak en de kleur van de gordijnen in de woonkamer. De herinneringen zijn zo levendig dat we beginnen te fantaseren hoe het anders had kunnen uitpakken.
De meest wrede momenten zijn wanneer we zien dat hij of zij ons op Facebook heeft ontvriend of zijn of haar profielfoto heeft veranderd in een met een nieuwe significante andere.
We raken geobsedeerd, zelfs een beetje bezitterig. Hoewel we weten dat de relatie uiteindelijk niet klopte, doet het toch pijn om de ander verder te zien gaan. Het is moeilijk om te zien dat hij of zij iemand nieuw aanraakt en vasthoudt. We kunnen ons afvragen: "Waarom ben ik het niet? Wat heeft hij / zij dat ik niet heb?"
We overtuigen onszelf dat het uiteenvallen tijdelijk is. Dat deze nieuwe vriendin of vriend slechts een vluchtige romance is, een rebound om over je heen te komen. We weten dat als we contact zouden opnemen, hij of zij ons in een oogwenk terug zou nemen. We denken: 'Hij / zij houdt van mij. Niet deze andere persoon. '
Misschien doen ze dit gewoon om me terug te pakken, om me jaloers te maken. Je vindt het moeilijk om de realiteit van de situatie te accepteren. Je kunt je leven niet voorstellen zonder deze persoon.
Wanneer de realiteit van de situatie naar binnen begint te kruipen en de pijn van het uiteenvallen naar voren komt, buigen we die intense gevoelens af en vervangen ze door een veel gemakkelijkere emotie: woede.
We denken aan alle vervelende eigenschappen van de andere persoon: hoe hij snurkte in zijn slaap, hoe ze haar kauwgom sloeg of hoe hij nooit blanken van duisternis scheidde.
We kauwen op de fouten, zoals die ene keer dat hij de verjaardag van je moeder vergat of die keer dat ze flirtte met een andere man aan de bar. We beginnen boos te worden op de ander.
Misschien gaven we bepaalde kansen op om bij hem of haar te zijn, zoals een baan in een nieuwe stad weigeren of niet op reis gaan over de hele wereld die altijd een droom was om te nemen.
Misschien zijn we gewoon wrok jegens hem of haar, want nu zijn onze harten in een miljoen kleine stukjes.
Door de woede gaan we deals maken met de buitenwereld. We beloven betere, attentere partners te zijn als we een tweede kans krijgen. We zullen er alles aan doen om het onvermijdelijke uit te stellen en om het liefdesverdriet en de eenzaamheid te laten verdwijnen.
Wanneer we ons realiseren dat geen enkele onderhandeling ons zal helpen, beginnen we onszelf in een depressie te begraven. We verstoppen ons onder de dekens en weigeren dagenlang onze kamers uit te komen.
Pizzadozen, Chinese meeneemcontainers en dozen Ben & Jerry's-ijsafval elke vierkante centimeter van ons appartement. We kijken steeds weer naar 'Dirty Dancing', 'Sleepless in Seattle' en 'When Harry Met Sally' om onze overtuiging dat echte liefde bestaat, weer aan te wakkeren.
We hebben dozen tissues doorgenomen en de eindeloze tranen weggevaagd en de snot van onze neus gedruppeld. We vragen ons af of we ooit verder zullen gaan. Het enige wat we willen is dat iemand ons een knuffel geeft en ons vertelt dat alles goed komt, of dat iemand ons een paar biertjes koopt om het verdriet weg te drinken.
Naarmate de dagen zich uitstrekken tot weken en weken tot maanden, beginnen we manieren te vinden om ermee om te gaan. We maken opnieuw contact met de vrienden die we tijdens onze relatie hebben verwaarloosd. Misschien bevinden we ons zelfs in een dagboek en proberen we alles te begrijpen wat er is gebeurd, zodat we kunnen beginnen met genezen.
We beginnen nieuwe doelen na te streven, alles om ons af te leiden van het liefdesverdriet en teleurstelling. Misschien trainen we voor een marathon, kopen we een kajak of volgen we een feng shui-les.
We doen alles wat niets te maken heeft met onze eerdere relatie. Dit herinnert ons eraan dat we interesses en doelen hebben buiten de persoon met wie we zoveel van onze tijd hebben doorgebracht. In zekere zin herontdekken we onze identiteit en beginnen we te erkennen dat er leven is na het uiteenvallen.
Zonder echt te weten hoe we daar zijn gekomen, bereiken we een acceptatieniveau. We laten de behoefte om te weten en onszelf te vinden los, en knagen niet langer aan het 'waarom' en het 'als'.
Soms voelde het alsof we hier nooit zouden komen. Hoewel er misschien nog een aanhoudend verdriet is, doen we er bewust aan om met ons leven vooruit te gaan. Misschien beginnen we zelfs weer met daten.
Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, maar tijd maakt het alleen maar gemakkelijker om de pijn te verdragen. De breuk steekt een beetje minder naarmate elke dag, maand en jaar verstrijken.
Uiteindelijk gaan we verder met ons leven.
We vinden iemand anders, we trouwen met hem of haar, we hebben samen kinderen. Maar we vergeten nooit degenen met wie we onze diepste kwetsbaarheden hebben gedeeld en ons hart hebben gegeven met roekeloze overgave.
Nee, we komen er nooit echt overheen. We dragen ze altijd bij ons.
Omdat ze door het liefdesverdriet en de teleurstelling eisten dat we ons leven opnieuw onderzoeken, een beetje zelfreflectie doen en betere versies van onszelf worden, zodat iemand anders misschien helemaal van ons houdt.